Szkody łowieckie – nowe podejście do problemu

Marian Flis; Bogusław Rataj

doi:10.53098/wir.2017.1.174/07

Autor

Marian Flis dr hab. Marian Flis, Zakład Ekologii Zwierząt i Łowiectwa, Katedra Zoologii, Ekologii Zwierząt i Ło -wiectwa, Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie, ul. Akademicka 13, 20-950 Lublin, marian.flis@up.lublin.pl
Bogusław Rataj mgr inż. Bogusław Rataj, Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w Nowym Sączu, ul. Nawojowska 25, 33-300 Nowy Sącz, b.rataj@pzlow.pl

DOI:

https://doi.org/10.53098/wir.2017.1.174/07

Słowa kluczowe:

szkoda łowiecka, dzik, odpowiedzialność za szkody, odszkodowania łowieckie, zmiany prawa łowieckiego

Abstrakt

Problematyka szkód w uprawach i płodach rolnych w ostatnich latach dość mocno zyskała na znaczeniu. Rosnące niezadowolenie poszkodowanych w zakresie procedur szacowania, jak również wielkości odszkodowań, przyczyniło się do zmiany obowiązującego prawodawstwa w tym zakresie. Według nowych zasad, zaproponowanych od 1 stycznia 2017 r., szacowania dokonywać mieli przedstawiciele wojewodów właściwych ze względu na wystąpienie szkody, przy udziale poszkodowanych oraz przedstawicieli dzierżawców lub zarządców obwodów łowieckich, na terenie których szkody wystąpiły. Jednak ze względów technicznych i ekonomicznych termin obowiązywania nowych przepisów został przesunięty na 1 stycznia 2018 r. Środki finansowe na pokrycie zobowiązań z tego tytułu zapewnić mają składki odprowadzane przez dzierżawców i zarządców obwodów łowieckich na specjalnie w tym celu stworzony Fundusz Odszkodowawczy. Roczna wielkość tych składek stanowić będzie zryczałtowaną kwotę ilości poszczególnych gatunków zwierzyny, za którą przewidziana jest odpowiedzialność odszkodowawcza, zaplanowanej do odstrzału w danym roku, pomnożoną przez wskaźniki kwotowe ustalone dla poszczególnych gatunków. Według stanu z ostatniego sezonu łowieckiego wielkość tych składek wynosiłaby prawie 90 mln złotych. Koszty szacowania, które dotychczas ponoszone były przez myśliwych, pokrywane będą ze środków budżetowych Skarbu Państwa.

Bibliografia

Budny M., Bresiński W., Kamieniarz R., Kolanoś B., Mąka H., Panek M. (2011). Sytuacja zwierząt łownych w Polsce w roku łowieckim 2010/2011 (wyniki monitoringu). Biuletyn Stacji Badawczej PZŁ w Czempiniu, 8.

Flis M. (2008). Procedura szacowania szkód wyrządzonych przez zwierzęta w uprawach rolniczych. Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin, 248, 117–123.

Flis M. (2009). Szkody w uprawach rolniczych w świetle szkodliwego oddziaływania rol nictwa na ekosystemy. W: Sporek M. (red.), Biotop. Zagrożenia biotopów leśnych (s. 123–132). Opole: Uniwersytet Opolski.

Flis M. (2010). Szkody łowieckie w świetle uwarunkowań ekonomicznych i prawnych. Wieś i Rolnictwo, 4 (149), 95–103.

Flis M. (2011). Wild boar population management vs. damage conditions in economical and social grasps. Annals of Warsaw University of Life Sciences – SGGW, 50, 43–50.

Flis M. (2013a). Intensity of damages made by wild boars under diverse environmental conditions on a background of the population dynamics. Annales UMSC. Sectio EE, XXXI, 1, 10–21.

Flis M. (2013b). Ecological, legal land economic aspects of evaluating the damages caused by wild animals. Environmental Protection and Natural Resources, 24, 3 (57), 53–58.

Flis M. (2016a). Dynamika liczebności dzików w świetle rosnącego zagrożenia epizootycznego afrykańskim pomorem świń i jej wpływ na poziom szkód w uprawach i płodach rolnych. Przegląd Leśniczy, 2, 8–11.

Flis M. (2016b). Problem szkód łowieckich w aspekcie własności gruntu i prawa do polowania oraz uwarunkowań środowiskowych. Przegląd Hodowlany, 2, 28–29.

GUS (2014). Rocznik Statystyczny Rolnictwa. Warszawa.

Kamieniarz R., Panek M. (2008). Zwierzęta łowne w Polsce na przełomie XX i XXI wieku. Stacja Badawcza – OHZ PZŁ w Czempiniu. Czempiń, 78–83.

Kozdrowski R., Dubiel A. (2004). Biologia rozrodu dzika. Medycyna Weterynaryjna, 60, 1251–1253.

Pielowski Z., Kamieniarz R., Panek M. (1993). Raport o zwierzętach łownych. Warszawa: Państwowa Inspekcja Ochrony Środowiska. Biblioteka Monitoringu Środowiska.

Popczyk B. (2016). Zarządzanie populacją dzika Sus scrofa w Polsce. W: Zarządzanie populacjami zwierząt (s. 29–45). Warszawa: Polski Związek Łowiecki.

Projekt ustawy o zmianie ustawy prawo łowieckie oraz zmieniającej ustawę o zmianie ustawy prawo łowieckie z projektami aktów wykonawczych (Druk sejmowy 1042).

Radecki W. (2010). Prawo łowieckie – komentarz. Warszawa: Difin.

Rakoczy B., Stec R., Woźniak A. (2014). Prawo łowieckie – komentarz. Warszawa: Wolters Kluwer business.

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 8 marca 2010 roku, w sprawie sposobu postępowania przy szacowaniu szkód oraz wypłat odszkodowań za szkody w uprawach i płodach rolnych (Dz.U. 2010 Nr 45, poz. 272).

Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 3 grudnia 1927 roku, o prawie łowieckim. Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej nr 110 z dnia 14 grudnia 1927 roku.

Sporek M. (2014). Szkody łowieckie w uprawach rolnych. Journal of Agribusiness and Rural Development, 2 (32), 181–188.

Ustawa z dnia 13 października 1995 roku – Prawo łowieckie (Dz.U. 2015 poz. 2168).

Ustawa z dnia 22 czerwca 2016 roku – o zmianie ustawy prawo łowieckie (Dz.U. 2016 poz. 1082).

Węgorek P. (2002). Cykl zasiedlania wielkoobszarowych upraw kukurydzy przez subpopulacyjne ugrupowania dzików i dynamika narastania szkód w zależności od fazy rozwojowej tych upraw. Progress in Plant Protection, 42 (2), 730–735.

Zawadzki A., Szuba-Trznadel A., Fuchs B. (2011). Baza pokarmowa, charakterystyka populacji i sezonowość rozrodu dzików na terenach Gór Kaczawskich. Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu. Biologia i Hodowla Zwierząt, 63, 363–376.