Propozycja metody oceny ładu przestrzennego obszaru rekultywowanego

Tomasz Podciborski; Agnieszka Trystuła

doi:10.53098/wir.2010.2.147/05

Autor

Tomasz Podciborski Autor jest pracownikiem naukowym Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie
Agnieszka Trystuła Autorka jest pracownikiem naukowym Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie

DOI:

https://doi.org/10.53098/wir.2010.2.147/05

Słowa kluczowe:

rekultywacja, ład przestrzenny, ocena stanu ładu przestrzennego

Abstrakt

Celem opracowania jest przedstawienie propozycji metody oceny stanu ładu przestrzennego rekultywowanych obszarów zdegradowanych lub zdewastowanych. Z uwagi na szeroki zakres pojęcia ładu jego ocena może być rozpatrywana w różnych odniesieniach przestrzennych – jako ład przestrzenny struktury poziomej i ład przestrzenny struktury pionowej. Zastosowanie opracowanej metody oceny stanu ładu przestrzennego rekultywowanego obszaru zdewastowanego umożliwia ocenę jego stanu z jednoczesną możliwością wytypowania tych elementów, które niekorzystnie wpływają na stan zagospodarowania elementów, a tym samym na ład przestrzenny. Wskazanie elementów negatywnie wpływających na stan ładu pozwoli na poprawę struktury przestrzennej władania i użytkowania badanego obszaru już na etapie stadium projektowego prac rekultywacyjnych.

Bibliografia

Bański J., 2008: Ład przestrzenny obszarów wiejskich ze szczególnym uwzględnieniem oddziaływania gospodarki rolnej. Ekspertyza przygotowana na zlecenie IERiGŻ-PIB, Warszawa.

Cymerman R., Hopfer A., 1998: Gospodarka przestrzenna podstawą zrównoważonego rozwoju obszarów wiejskich. „Acta Academiae Agriculturae Actechnicae Olstenensis” 66.

Hopfer A. i in., 1982: Ocena i waloryzacja gruntów wiejskich. PWRiL, Warszawa.

Koreleski K., 1998. Zwalczanie erozji gleb jako element ekorozwoju – ze szczególnym uwzględnieniem terenów górskich. „Bibliotheca Fragmenta Agronomia” 4 A: 65–79.

Koreleski K., 1999: Semantyczne, teoretyczne i praktyczne problemy rozwoju zrównoważonego – ekorozwoju. „Zeszyt Naukowy Akademii Rolniczej w Krakowie, Geodezja” 18: 61–68.

Moszczeński S., 1927: Nowy sposób ujmowania kształtu rozłogu ziemi oraz położenia zabudowań w posiadłościach wiejskich dla celów organizacji, komasacji i wyceniania. Warszawa.

Rozporządzenie w sprawie ewidencji gruntów i budynków z 29 marca 2001 r. Dz.U. z 2001 r., nr 38, poz. 454 z późn. zm.

Szyszko S., Cymerman R., 2000: Gospodarka przestrzenna w rozwoju obszarów wiejskich. „Zeszyt Towarzystwa Rozwoju Obszarów Wiejskich” 2: 37.

Ustawa o ochronie gruntów rolnych i leśnych z 3 lutego 1995 r. Dz.U. z 2004 r., nr 121, poz. 1266 z późn. zm.

Ustawa o gospodarce nieruchomościami z 21 sierpnia 1997 r. Dz.U. z 2004 r., nr 261, poz. 2603, z późn. zm.

Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z 27 marca 2003 r. Dz.U. nr 80, poz. 717, z późn. zm.

Wrana K., 2000: Naprzeciw oczekiwaniom społeczności lokalnej. „Ekoprofit” 9: 52.

Wysokiński L., 2003: Zagospodarowanie terenów zdegradowanych, badania, kryteria oceny, rekultywacja. Seminarium „Nowoczesne metody badań gruntów”, Warszawa.