Polska wieś czasu transformacji: mity i rzeczywistość

Autor

  • Izabella Bukraba - Rylska Autorka jest pracownikiem naukowym Instytutu Rozwoju Wsi i Rolnictwa PAN

Słowa kluczowe:

paradoks modernizacyjny, antyruralizm socjologii, przepływy międzygałęziowe, deruralizacja, dezagraryzacja, depezantyzacja, transformacja/dezolacja

Abstrakt

Mijające dwie dekady cechuje daleko posunięta niezależność naukowego myślenia od rzeczywistości. Trzy główne procesy (deruralizacja, dezagraryzacja i depezantyzacja), uznawane za najważniejsze wymiary dokonującej się transformacji wsi i rolnictwa, zachodzą bardzo powoli bądź w ogóle uległy wyhamowaniu, co więcej, wyrażające je parametry pozostają dużo gorsze niż u schyłku „komuny”. Można zatem zaryzykować twierdzenie, iż tzw. segment agrarny podlega nie rozwojowi, ale regresowi, a transformacja to w jego przypadku tyle, co dezolacja. Sugerowane zjawisko wpisuje się jako typowe w cykl polskich modernizacji, naznaczonych od XV wieku piętnem „paradoksu”: wieś i rolnictwo służą za amortyzator kolejnych przemian, ponosząc ich koszty i negatywne konsekwencje.

Pobrania

Liczba pobrań artykułu

96

Strony

29-49

Jak cytować

Bukraba - Rylska, I. (2009) „Polska wieś czasu transformacji: mity i rzeczywistość”, Wieś i Rolnictwo, (4 (145), s. 29–49. Dostępne na: https://kwartalnik.irwirpan.waw.pl/wir/article/view/158 (Udostępniono: 1 październik 2023).

Numer

Dział

ROZPRAWY I STUDIA